Πως η Ανάπτυξη «έδεσε» στη Μαρίνα Φλοίσβου

    Από: Startup Team

Είναι από τις περιπτώσεις που βλέποντας τες λες «έγινε κάτι καλό». Τουλάχιστον για τους περισσότερους από εμάς. Γιατί, ξέρετε, αυτά είναι και θέμα… οπτικής. Μιλώ για την Μαρίνα Φλοίσβου, η οποία μετά την ανάπλαση της το 2007, αποτελεί ένα στολίδι των Νοτίων Προαστίων.

Την επισκέφτηκα πρόσφατα και αυθόρμητα μου ήρθαν στο μυαλό, καταστάσεις και «διλήμματα» τα οποία βιώνουμε σήμερα. Πριν μερικά χρόνια ήταν η συγκεκριμένη Μαρίνα για την οποία έδιναν κι έπαιρναν οι… αμπελοφιλοσοφίες του καθενός, για το πώς πρέπει να αξιοποιηθεί. Να δοθεί σε ιδιώτες λέγανε οι μισοί, να την αξιοποιήσει το κράτος έλεγαν οι «απέναντι». Το κράτος δεν την αξιοποιούσε. «Ας μείνει έτσι» λέγανε αρκετοί. Φωνές δεξιά, φωνές αριστερά.

Τότε (ευτυχώς) επικράτησε ένα πλάνο και όχι η απραξία. Προχώρησε, ολοκληρώθηκε και το αποτέλεσμα είναι αυτό που όλοι βλέπουμε με ικανοποίηση σήμερα. Από μια άχαρη τοποθεσία, στην οποία κάποτε λίγοι κυκλοφορούσαν, αφού δεν είχε και τίποτα να κάνεις, τώρα έχει μετατραπεί στο «κέντρο του Νότου», και όχι μόνο. Πολλοί πολίτες την επισκέπτονται, πίνουν τον καφέ τους ή το ποτό οι πιο βραδινοί, και απολαμβάνουν την βόλτα τους. Είναι χαρακτηριστικό, ότι τα Σαββατοκύριακα πραγματικά δυσκολεύεσαι να βρεις να κάτσεις. Είναι sold out, με μια φράση.

Οι επενδύσεις και οι βελτιώσεις εκεί, έγιναν από ιδιώτες. Επένδυσαν στην Μαρίνα Φλοίσβου και βγήκαν κερδισμένοι. Το ίδιο ικανοποιημένοι είναι και όσοι πολίτες πηγαίνουν σήμερα στο συγκεκριμένο μέρος. Καφετέριες, καταστήματα, εστιατόρια και ένα πάρκο 56.000 τ.μ. συνθέτουν το σκηνικό στην εν λόγω περιοχή και όλα αυτά ακριβώς δίπλα στη θάλασσα.

Είναι τελικά τόσο «διαβολικές» οι ιδιωτικές επενδύσεις, όπως υποστηρίζουν κάποιοι; Μάλλον, όχι. Αυτό δείχνει η αναβάθμιση στον Φλοίσβο. Από την άλλη, θα ήταν κακό αν την αξιοποιούσε το κράτος με παρόμοιο τρόπο; Επίσης όχι.

Το κομβικό σημείο δεν είναι το «ποιος» κάνει την επένδυση. Και ξέρω ότι αυτό ίσως ακούγεται… προκλητικό στα αυτιά κάποιων. Αλλά, το κομβικό σημείο είναι κυρίως το «τι» γίνεται στην εκάστοτε περιοχή, η οποία αναπλάθεται με τον οποιονδήποτε τρόπο.

Στην αντίστοιχη θέση του Φλοίσβου, σήμερα βρίσκονται άλλες τοποθεσίες. Ναι, φυσικά υπάρχουν κι οι αμπελοφιλοσοφίες, που λέγαμε και πιο πάνω. Τώρα έχουμε, για παράδειγμα, το πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού. «Να γίνουν μαγαζιά» λένε κάποιοι. «Να γίνει όλο πάρκο» φωνάζουν αρκετοί άλλοι. Να γίνουν σπίτια, ξενοδοχεία, γήπεδα, πίστα Formula1. Ο καθένας έχει την δικιά του φαντασίωση. Την υποστηρίζει με φανατισμό και φυσικά δεν δέχεται να γίνει τίποτα άλλο εκεί, πέρα από αυτό που ο ίδιος έχει στο μυαλό του. Σε αυτό το σκηνικό προσθέστε και ένα κράτος, το οποίο για να μην δυσαρεστήσει «τους άλλους μισούς», όποιοι κι αν είναι αυτοί, κάθεται με σταυρωμένα τα χέρια. Η έλλειψη τόλμης, είναι κάτι περισσότερο από εμφανής. Το αποτέλεσμα: το Ελληνικό παραμένει για πάνω από 10 χρόνια… ένα χωράφι. Τίποτα δεν έχει γίνει εκεί.

Αλλά αρκετοί είναι και λίγο κρυφό-ικανοποιημένοι . Γιατί, τουλάχιστον, δεν έγινε αυτό που ήθελε ο «απέναντι». Καλύτερα το τίποτα. Αυτό τους ικανοποιεί.

Το καλό στην υπόθεση του Ελληνικού είναι ότι μετά τις τελευταίες εξελίξεις που αφορούν την αξιοποίηση του, φαίνεται ότι τα πράγματα αργά ή γρήγορα θα μπουν σε έναν δρόμο. Εννοείται, ότι και σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να κρίνουμε το αποτέλεσμα. Να δούμε τα θετικά και τα τυχόν αρνητικά. Όπως κάνουμε και με την Μαρίνα Φλοίσβου. Κρίνουμε το αποτέλεσμα. Αυτό που βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας. Εκεί το πρόσημο είναι θετικό.

Πριν λίγες μέρες, έτυχε να παραβρεθώ σε μια εκδήλωση με θέμα τις ιδιωτικοποιήσεις (διαβάστε εδώ). Πολιτικοί παρουσίασαν την οπτική τους πάνω στο θέμα. Συνοπτικά, ο εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας και Υφυπουργός Ανάπτυξης, Νότης Μηταράκης, είπε ότι μπορούμε λίγο-πολύ να ιδιωτικοποιήσουμε τα πάντα. Την ίδια ώρα, ο εκπρόσωπος του Σύριζα στην εκδήλωση, Γιώργος Σταθάκης, υποστήριξε ότι δεν πρέπει να ιδιωτικοποιήσουμε τίποτα.

Αυτοί όμως είναι πολιτικοί. Είναι σύνηθες να ακολουθούν συγκεκριμένους δρόμους ο καθένας. Όλοι εμείς οι υπόλοιποι αξίζει να βλέπουμε τα πράγματα με κομματικά «γυαλιά» χάνοντας πολλές φορές την ουσία ή μήπως να κρίνουμε την κάθε περίπτωση ξεχωριστά;