Πηγή tedxthessaloniki.com
Της Βάσως Τσίχλη*
Στην παραπάνω selfie είμαστε οι περισσότεροι εθελοντές του TEDx Thessaloniki 2014. Σε αυτό το κείμενο θα προσπαθήσω να περιγράψω αυτά που έζησα ως εθελόντρια. Η αλήθεια είναι ότι έχω υπάρξει αρκετές φορές TEDxSter. Πιο συγκεκριμένα έχω πάει σε τρία TEDx events, δύο στην Θεσσαλονίκη και ένα στην Αθήνα. Κάθε φορά έλεγα “αυτό αποκλείεται να είναι καλύτερο από το προηγούμενο” αλλά κάθε φορά το ίδιο το event φρόντιζε να με διαψεύσει κατηγορηματικά.
Ποτέ μου δεν σκέφτηκα όμως πώς γίνονται όλα αυτά. Ποιος ευθύνεται για αυτήν την αξία που λαμβάνουμε εμείς οι TEDxSters; Πέρυσι μου ήρθε η ιδέα να δω από μέσα πως είναι να φτιάχνεις ένα event, όμως δυστυχώς δεν τα κατάφερα, λόγω της εξεταστικής μου. Φέτος, όταν έγινε το κάλεσμα στους εθελοντές, δεν το σκέφτηκα καθόλου. Έκανα αίτηση από την πρώτη ώρα, γνωρίζοντας ότι είναι πιθανό να έχουν καλυφθεί ήδη οι θέσεις. Μετά από μία μικρή περιπέτεια με τη συνέντευξη, βρέθηκα την ημέρα του Μαραθωνίου να γνωρίζω μερικούς ακόμα εθελοντές. Η πρώτη επαφή ήταν πολύ ωραία. Άνθρωποι με το ίδιο (πάνω-κάτω) μυαλό, με όμορφες ιδέες και κυρίως με όρεξη για αυτό που κάνουν.
Ο καιρός πέρασε και έφτασε η προηγούμενη Τρίτη, η σκηνογράφος μας χρειαζόταν βοήθεια. Δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω αλλά πήγα χωρίς καμία δεύτερη σκέψη. Βάφαμε τις βαλίτσες για το σκηνικό και μαζί βάφαμε και τα ρούχα μας, τα χέρια μας, τα μαλλιά μας, το πάτωμα. Οι συζητήσεις για το τι κάνουμε στην ζωή μας έδιναν και έπαιρναν. Οι ηλικίες μας ήταν από 20 μέχρι 40 αλλά η μεγάλη πλειοψηφία γύρω στα 25, οπότε είχαμε πολλά να πούμε: για τη σχολή που έχουμε τελειώσει, για το μεταπτυχιακό που κάνουμε ή θέλουμε να κάνουμε ή που έχουμε τελειώσει. Όλοι στο ίδιο πνεύμα, καμία απαισιοδοξία και καμία γκρίνια. Ήμασταν εκεί για να κάνουμε μία δουλειά και ξέραμε ότι για να βγει καλό το αποτέλεσμα, δεν έφτανε να κουραστούμε μόνο σωματικά, αλλά και πνευματικά. Να δώσουμε κάτι από την καρδιά μας για να βγει αυτό που ακριβώς θέλουμε.
Το βάψιμο των βαλιτσών ολοκληρώθηκε την Τετάρτη και την Πέμπτη μεταφερθήκαμε στο Βασιλικό Θέατρο. Εκεί θα γράφαμε τα προγράμματα (περίπου 1000) ένα ένα, με ένα δικό μας μήνυμα για τον κάθε TEDxSter ξεχωριστά. Κουραστικό, τόσες ώρες που γράφαμε πόνεσαν τα χέρια μας, αλλά οι πλάκες που κάναμε μεταξύ μας και το κορόιδεμα μας έδιναν δυνάμεις για ακόμα περισσότερο. Μέσα σε δύο μέρες, είχαμε αποκτήσει τόση οικειότητα μεταξύ μας που μπορούσαμε να πειράζουμε ο ένας τον άλλον. Μέσα σε δύο μέρες είχαμε γίνει μία παρέα, όσο αυτό είναι δυνατόν για 50 άτομα. Η Παρασκευή ήταν μία μέρα γεμάτη άγχος. Έρχονταν οι ομιλητές, έπρεπε να κάνουμε τις τελικές κατασκευές για το food experience και να φτιάξουμε και τις τσάντες. Θα σας πω μόνο, ότι για αυτή την υπέροχη κατασκευή με τα macarons παιδευτήκαμε όλοι οι εθελοντές πάρα, μα πάρα πολύ.
– See more at: www.tedxthessaloniki.com/tedxthessaloniki-volunteer-experience/#sthash.1VQAYO17.dpuf
Της Βάσως Τσίχλη*
Στην παραπάνω selfie είμαστε οι περισσότεροι εθελοντές του TEDx Thessaloniki 2014. Σε αυτό το κείμενο θα προσπαθήσω να περιγράψω αυτά που έζησα ως εθελόντρια. Η αλήθεια είναι ότι έχω υπάρξει αρκετές φορές TEDxSter. Πιο συγκεκριμένα έχω πάει σε τρία TEDx events, δύο στην Θεσσαλονίκη και ένα στην Αθήνα. Κάθε φορά έλεγα “αυτό αποκλείεται να είναι καλύτερο από το προηγούμενο” αλλά κάθε φορά το ίδιο το event φρόντιζε να με διαψεύσει κατηγορηματικά.
Ποτέ μου δεν σκέφτηκα όμως πώς γίνονται όλα αυτά. Ποιος ευθύνεται για αυτήν την αξία που λαμβάνουμε εμείς οι TEDxSters; Πέρυσι μου ήρθε η ιδέα να δω από μέσα πως είναι να φτιάχνεις ένα event, όμως δυστυχώς δεν τα κατάφερα, λόγω της εξεταστικής μου. Φέτος, όταν έγινε το κάλεσμα στους εθελοντές, δεν το σκέφτηκα καθόλου. Έκανα αίτηση από την πρώτη ώρα, γνωρίζοντας ότι είναι πιθανό να έχουν καλυφθεί ήδη οι θέσεις. Μετά από μία μικρή περιπέτεια με τη συνέντευξη, βρέθηκα την ημέρα του Μαραθωνίου να γνωρίζω μερικούς ακόμα εθελοντές. Η πρώτη επαφή ήταν πολύ ωραία. Άνθρωποι με το ίδιο (πάνω-κάτω) μυαλό, με όμορφες ιδέες και κυρίως με όρεξη για αυτό που κάνουν.
Ο καιρός πέρασε και έφτασε η προηγούμενη Τρίτη, η σκηνογράφος μας χρειαζόταν βοήθεια. Δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω αλλά πήγα χωρίς καμία δεύτερη σκέψη. Βάφαμε τις βαλίτσες για το σκηνικό και μαζί βάφαμε και τα ρούχα μας, τα χέρια μας, τα μαλλιά μας, το πάτωμα. Οι συζητήσεις για το τι κάνουμε στην ζωή μας έδιναν και έπαιρναν. Οι ηλικίες μας ήταν από 20 μέχρι 40 αλλά η μεγάλη πλειοψηφία γύρω στα 25, οπότε είχαμε πολλά να πούμε: για τη σχολή που έχουμε τελειώσει, για το μεταπτυχιακό που κάνουμε ή θέλουμε να κάνουμε ή που έχουμε τελειώσει. Όλοι στο ίδιο πνεύμα, καμία απαισιοδοξία και καμία γκρίνια. Ήμασταν εκεί για να κάνουμε μία δουλειά και ξέραμε ότι για να βγει καλό το αποτέλεσμα, δεν έφτανε να κουραστούμε μόνο σωματικά, αλλά και πνευματικά. Να δώσουμε κάτι από την καρδιά μας για να βγει αυτό που ακριβώς θέλουμε.
Το βάψιμο των βαλιτσών ολοκληρώθηκε την Τετάρτη και την Πέμπτη μεταφερθήκαμε στο Βασιλικό Θέατρο. Εκεί θα γράφαμε τα προγράμματα (περίπου 1000) ένα ένα, με ένα δικό μας μήνυμα για τον κάθε TEDxSter ξεχωριστά. Κουραστικό, τόσες ώρες που γράφαμε πόνεσαν τα χέρια μας, αλλά οι πλάκες που κάναμε μεταξύ μας και το κορόιδεμα μας έδιναν δυνάμεις για ακόμα περισσότερο. Μέσα σε δύο μέρες, είχαμε αποκτήσει τόση οικειότητα μεταξύ μας που μπορούσαμε να πειράζουμε ο ένας τον άλλον. Μέσα σε δύο μέρες είχαμε γίνει μία παρέα, όσο αυτό είναι δυνατόν για 50 άτομα. Η Παρασκευή ήταν μία μέρα γεμάτη άγχος. Έρχονταν οι ομιλητές, έπρεπε να κάνουμε τις τελικές κατασκευές για το food experience και να φτιάξουμε και τις τσάντες. Θα σας πω μόνο, ότι για αυτή την υπέροχη κατασκευή με τα macarons παιδευτήκαμε όλοι οι εθελοντές πάρα, μα πάρα πολύ.
– See more at: www.tedxthessaloniki.com/tedxthessaloniki-volunteer-experience/#sthash.1VQAYO17.dpuf
Της Βάσως Τσίχλη*
Στην παραπάνω selfie είμαστε οι περισσότεροι εθελοντές του TEDx Thessaloniki 2014. Σε αυτό το κείμενο θα προσπαθήσω να περιγράψω αυτά που έζησα ως εθελόντρια. Η αλήθεια είναι ότι έχω υπάρξει αρκετές φορές TEDxSter. Πιο συγκεκριμένα έχω πάει σε τρία TEDx events, δύο στην Θεσσαλονίκη και ένα στην Αθήνα. Κάθε φορά έλεγα “αυτό αποκλείεται να είναι καλύτερο από το προηγούμενο” αλλά κάθε φορά το ίδιο το event φρόντιζε να με διαψεύσει κατηγορηματικά.
Ποτέ μου δεν σκέφτηκα όμως πώς γίνονται όλα αυτά. Ποιος ευθύνεται για αυτήν την αξία που λαμβάνουμε εμείς οι TEDxSters; Πέρυσι μου ήρθε η ιδέα να δω από μέσα πως είναι να φτιάχνεις ένα event, όμως δυστυχώς δεν τα κατάφερα, λόγω της εξεταστικής μου. Φέτος, όταν έγινε το κάλεσμα στους εθελοντές, δεν το σκέφτηκα καθόλου. Έκανα αίτηση από την πρώτη ώρα, γνωρίζοντας ότι είναι πιθανό να έχουν καλυφθεί ήδη οι θέσεις. Μετά από μία μικρή περιπέτεια με τη συνέντευξη, βρέθηκα την ημέρα του Μαραθωνίου να γνωρίζω μερικούς ακόμα εθελοντές. Η πρώτη επαφή ήταν πολύ ωραία. Άνθρωποι με το ίδιο (πάνω-κάτω) μυαλό, με όμορφες ιδέες και κυρίως με όρεξη για αυτό που κάνουν.
Ο καιρός πέρασε και έφτασε η προηγούμενη Τρίτη, η σκηνογράφος μας χρειαζόταν βοήθεια. Δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω αλλά πήγα χωρίς καμία δεύτερη σκέψη. Βάφαμε τις βαλίτσες για το σκηνικό και μαζί βάφαμε και τα ρούχα μας, τα χέρια μας, τα μαλλιά μας, το πάτωμα. Οι συζητήσεις για το τι κάνουμε στην ζωή μας έδιναν και έπαιρναν. Οι ηλικίες μας ήταν από 20 μέχρι 40 αλλά η μεγάλη πλειοψηφία γύρω στα 25, οπότε είχαμε πολλά να πούμε: για τη σχολή που έχουμε τελειώσει, για το μεταπτυχιακό που κάνουμε ή θέλουμε να κάνουμε ή που έχουμε τελειώσει. Όλοι στο ίδιο πνεύμα, καμία απαισιοδοξία και καμία γκρίνια. Ήμασταν εκεί για να κάνουμε μία δουλειά και ξέραμε ότι για να βγει καλό το αποτέλεσμα, δεν έφτανε να κουραστούμε μόνο σωματικά, αλλά και πνευματικά. Να δώσουμε κάτι από την καρδιά μας για να βγει αυτό που ακριβώς θέλουμε.
Το βάψιμο των βαλιτσών ολοκληρώθηκε την Τετάρτη και την Πέμπτη μεταφερθήκαμε στο Βασιλικό Θέατρο. Εκεί θα γράφαμε τα προγράμματα (περίπου 1000) ένα ένα, με ένα δικό μας μήνυμα για τον κάθε TEDxSter ξεχωριστά. Κουραστικό, τόσες ώρες που γράφαμε πόνεσαν τα χέρια μας, αλλά οι πλάκες που κάναμε μεταξύ μας και το κορόιδεμα μας έδιναν δυνάμεις για ακόμα περισσότερο. Μέσα σε δύο μέρες, είχαμε αποκτήσει τόση οικειότητα μεταξύ μας που μπορούσαμε να πειράζουμε ο ένας τον άλλον. Μέσα σε δύο μέρες είχαμε γίνει μία παρέα, όσο αυτό είναι δυνατόν για 50 άτομα. Η Παρασκευή ήταν μία μέρα γεμάτη άγχος. Έρχονταν οι ομιλητές, έπρεπε να κάνουμε τις τελικές κατασκευές για το food experience και να φτιάξουμε και τις τσάντες. Θα σας πω μόνο, ότι για αυτή την υπέροχη κατασκευή με τα macarons παιδευτήκαμε όλοι οι εθελοντές πάρα, μα πάρα πολύ.
Διαβάστε Περισσότερα στο tedxthessaloniki.com
