Του Αλέξιου Βανδώρου
Είναι στιγμές που είναι καλύτερο «να σιωπάς παρά να μιλάς», όπως μας μάθαιναν οι παλιότεροι. Αλλά όταν κάθεται η σκόνη από την ανεμοθύελλα, καλό είναι να κάνουμε μία ειλικρινή αναγνώριση του τοπίου που βλέπουμε.
Συνδυάζω δύο γεγονότα ως αφορμή για αυτό το κείμενο:
Την εικόνα που τράβηξα πριν από μερικές ημέρες οδηγώντας και δημοσιεύω και είναι από τα «οδικά» σύνορα μεταξύ δήμου Ελληνικού και Γλυφάδας όπου ο δρόμος είναι ο μισός ασφαλτοστρωμένος (είχε γίνει το σχετικό σούσουρο πριν λίγες εβδομάδες).
Και μια κουβέντα που είχα με τον Αντώνη Καλογήρου πριν μερικούς μήνες, όπου έλεγε (σε ελεύθερη μετάφραση, όπως εγώ το αντιλήφθηκα) ότι το βασικότερο και διαχρονικό πρόβλημα αυτού του τόπου είναι οι εμφύλιες διαμάχες μεταξύ των «Ελλήνων». Από την αρχαιότητα μέχρι την πρόσφατη ιστορία, από τον εμφύλιο του 1823 μέχρι τον εμφύλιο του 1946, από τον εμφύλιο – μεταξύ σοβαρού και αστείου – μεταξύ «Βορρά» και «Νότου» μέχρι τον εμφύλιο μεταξύ κομματικών οπαδών, και τελειωμό δεν έχει.
Το πιο περίεργο είναι πως αυτοί οι εμφύλιοι (διαδικτυακοί πλέον, ως επί το πλείστον) είναι πολλαπλοί. Μπορεί τη μία μέρα να μαλώνουμε για τις ομάδες μέχρι σκοτωμού και την επόμενη μέρα οι «αντίπαλοι» οπαδοί να είναι μαζί ως επαγγελματική συντεχνία και να μαλώνουν με τους «αντιπάλους» στην άλλη συντεχνία.
Στα τραγικά γεγονότα αποκαλύπτονται πολλές κρυφές πλευρές του καθενός μας, όπου με το συναίσθημα στο κόκκινο (δικαίως!) αρχίζουμε να «πυροβολούμε» αδιακρίτως. Και τότε έχουμε εκατοντάδες μικρούς εμφυλίους.
Νιώθω και κατανοώ και μπαίνω μαζί με όλους κι εγώ στον πειρασμό να φωνάξω, να εκφράσω την άποψη μου, να μιλήσω για το ποιος και το τι φταίει, για το τι θα μπορούσε να είχε γίνει στο παρελθόν, για το τι θα μπορούσε να είχε γίνει σωστότερα, κι ένα σωρό άλλα. Όμως ταυτόχρονα ξέρω πως όλο αυτό δεν έχει τελειωμό.
Η σκέψη πως δυστυχώς (ή ευτυχώς) η ευθύνη ήταν, είναι και θα είναι του καθενός μας ξεχωριστά έρχεται συνέχεια μπροστά μου. Σκέφτομαι πως εγώ προσωπικά, όταν παρκάρω στη ράμπα των ΑΜΕΑ (για «δύο λεπτά μωρέ να πάρω κάτι από το φαρμακείο»), όταν πετάω ένα μικρό σκουπιδάκι στο δρόμο, όταν οδηγώ στη ΛΕΑ γιατί βιάζομαι, όταν προσπερνάω τη σειρά στην ουρά, όταν μου δίνει κατά λάθος παραπάνω ρέστα ο υπάλληλος και τα τσεπώνω και χαίρομαι κιόλας, όταν είμαι μόνος στον αυτοκινητόδρομο και δεν βγάζω φλας, όταν τρέχω πάνω από το όριο ταχύτητας γιατί έτσι, όταν δεν κάνω ανακύκλωση. Τότε τελικά είμαι συνυπεύθυνος στην όλη κατάσταση.
Μα, θα μου πεις, «εγώ θα σώσω τον κόσμο; Και θα το κάνω, μάλιστα, μαζεύοντας το πλαστικό ποτήρι του καφέ μου από την παραλία φεύγοντας;»
Ναι, ένας άνθρωπος, μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
Όταν κάποιος κάνει το καθήκον του, ένας άλλος (ή πολλοί άλλοι) αναγκάζονται να κάνουν το σωστό. Έτσι λειτουργεί η κοινωνία. Η εκπληκτική δύναμη των κοινωνικών δικτύων δεν είναι απλώς η επίδραση των άλλων σε εμάς, αλλά είναι και η δική μας επίδραση πάνω στους άλλους. Αυτό σημαίνει ότι ο καθένας από εμάς έχει πολύ μεγαλύτερη επιρροή στους άλλους από όσο μπορούμε να αντιληφθούμε. Όταν φροντίζουμε καλύτερα τον εαυτό μας, αυτό επηρεάζει και πολλούς άλλους συνανθρώπους μας. Όταν από συνήθεια κάνουμε τυχαίες πράξεις καλοσύνης, αυτές μπορούν να εξαπλωθούν σε δεκάδες ή, ακόμη, και σε εκατοντάδες άλλους ανθρώπους. Και με κάθε καλή πράξη συμβάλλουμε στη συντήρηση του ίδιου του δικτύου που μας συντηρεί.
Με αφορμή τα φρικτά και απάνθρωπα γεγονότα με τις πυρκαγιές στην ανατολική Αττική, ας πάρουμε την αφορμή να αναλάβει ο καθένας την προσωπική του ευθύνη. Και αυτή την εκπληκτική ομαδικότητα, την ανθρωπιά, τη μαζική και πολλές φορές ανώνυμη κινητοποίηση για τη βοήθεια των πληγέντων συνανθρώπων μας να τη μεταφέρουμε στην καθημερινότητα μας και να γίνει μέρος της κουλτούρας και της παιδείας μας ανεξαρτήτων γεγονότων!
ΥΓ: Μία κοινή, φαντάζομαι, διαπίστωση είναι η έλλειψη ενός ηγέτη που θα μπορέσει να εμπνεύσει, να συσπειρώσει, να δείξει το δρόμο και να αναλάβει την τεράστια ευθύνη να συντονίσει δημιουργικά όλους τους κατοίκους της υπέροχης αυτής χώρας.
epixeiro.gr
