Μια πραγματική ιστορία για τον “πελάτη της μίας φοράς”.
Ίσως από τον τίτλο του άρθρου μου να υποθέτετε ότι ακολουθεί μία πιπεράτη ιστορία που προβάλλεται αυτές τις μέρες στο Netflix, βγαλμένη από τις 50 αποχρώσεις του γκρι, με θέμα ένα “one night stand”. Λάθος! Αυτό που θα διαβάσετε είναι μία προσωπική εμπειρία, η οποία μου συνέβη πρόσφατα, και στάθηκε αφορμή να γράψω αυτό το άρθρο. Αφορά τον “πελάτη της μίας φοράς” και πώς πρέπει να τον αντιμετωπίζετε.
Το πρόβλημα
Το Κολωνάκι στις μέρες μας είναι μία ωραία τοποθεσία για να πίνεις καφέ ή να παρακολουθείς τα έργα του μετρό. Σε αυτή λοιπόν την ιστορική συνοικία της Αθήνας, βρέθηκα τις προάλλες, πριν από ραντεβού με πελάτη, με πρόβλημα στο λαιμό. Όπως ίσως γνωρίζετε, λίγα πράγματα είναι πιο ενοχλητικά από τη στιγμή εκείνη που αρχίζει να σε γρατζουνά ο λαιμός σου, ειδικά αν είσαι επιρρεπής στον πονόλαιμο (είμαι).
Η αναζήτηση της λύσης
Εμείς, οι “βετεράνοι” του πονόλαιμου έχουμε δοκιμάσει διάφορες φόρμουλες και προϊόντα, και ο καθένας μας έχει ένα ή δύο που δουλεύουν αποτελεσματικά. Το πρόβλημά μου, τη στιγμή της έναρξης του πονόλαιμου ήταν ότι δεν είχα το δοκιμασμένο μου σπρέι λαιμού μαζί μου. Το είχα όμως σε φωτογραφία στο κινητό. Και έτσι άρχισε η αναζήτηση.
Πυκνοκατοικημένο, και κοντά σε μεγάλα νοσοκομεία της Αθήνας, το Κολωνάκι ενδέχεται να έχει περισσότερα φαρμακεία, ακόμη και από café. Μπήκα λοιπόν στο πρώτο φαρμακείο και έδειξα στον ευγενέστατο φαρμακοποιό τη φωτογραφία του σπρέι. Δυστυχώς, το σπρέι δεν ήταν διαθέσιμο στο φαρμακείο (και όχι δεν θέλω να πάρω “κάτι παρόμοιο”!).
Στο δεύτερο φαρμακείο, το ίδιο πρόβλημα. Το σπρέι σε έλλειψη. Όμως, εδώ, ο εξίσου ευγενέστατος νεαρός υπάλληλος με ενημέρωσε ότι ναι μεν δεν το είχε, αλλά μπορούσε να μου το φέρει μέχρι το μεσημέρι. Τον ευχαρίστησα, πήρα το τηλέφωνο του φαρμακείου για παν ενδεχόμενο, και συνέχισα στο επόμενο τετράγωνο, και στο επόμενο φαρμακείο, όπου θεωρούσα σίγουρο ότι θα βρω το σπρέι μου.
“Δεν το έχουμε” x5!
Δεν το βρήκα ποτέ. Δυστυχώς, το σπρέι μου δεν υπήρχε σε 5 διαδοχικά φαρμακεία, ο λαιμός μου είχε ήδη αρχίσει να διαμαρτύρεται, και το ραντεβού μου με τον πελάτη πλησίαζε. Όλα τέλεια δηλαδή. Κατέφυγα λοιπόν στο Plan B, πήρα τηλέφωνο τον νεαρό υπάλληλο και του ζήτησα να μου το παραγγείλει, κάτι που έκανε αμέσως, λέγοντάς μου μάλιστα ότι θα με καλέσει μόλις έρθει.
Πράγματι, κατά τη διάρκεια της συνάντησής μου με τον πελάτη, και με τον λαιμό μου πλέον να με τυραννά επίμονα, το τηλέφωνό μου χτύπησε. Το σπρέι μου είχε έρθει και με περίμενε. Μετά το ραντεβού μου, έτρεξα στο φαρμακείο και ανακουφισμένος αγόρασα δύο σπρέι, γιατί ποτέ δεν ξέρεις!
Συμπεράσματα
Το φαρμακείο που μου έφερε το σπρέι σίγουρα δεν περιμένει να πληρώσει τον ΕΦΚΑ, την εφορία, τους υπαλλήλους, το ενοίκιο, και τις φαρμακαποθήκες από το δικό μου σπρέι. Ο τζίρος που έκανα ήταν απειροελάχιστος. Όμως, ο βαθμός της εξυπηρέτησης ήταν τεράστιος και αυτό κάνει τη διαφορά.
Εάν φέρεστε σε έναν περαστικό πελάτη, που πιθανότατα δεν θα ξαναδείτε ποτέ, με τον ίδιο σεβασμό, εξυπηρετικότητα και ενδιαφέρον για τις ανάγκες του, όπως κάνετε και για τους καλούς σας πελάτες, δημιουργείτε στην επιχείρησή σας μια νοοτροπία που θα σας ανταμείψει στις καλές εποχές και θα σας στηρίξει στις δύσκολες.
Επιπλέον, ο περαστικός πελάτης μπορεί να αποδειχθεί στη συνέχεια μόνιμος. Στην ιστορία με το φαρμακείο, θα μπορούσε στη θέση μου να είναι κάποιο άλλο θύμα του πονόλαιμου, που ίσως μόλις είχε μετακομίσει στην πολυκατοικία πάνω από το φαρμακείο. Με τέτοια αντιμετώπιση πελάτη, η γειτονιά θα είχε έναν ανακουφισμένο ασθενή και το φαρμακείο ένα νέο πελάτη.
Σε μία φράση
Συνοψίζοντας όλη την παραπάνω “one client stand” προσωπική ιστορία σε μία φράση, σας λέω το εξής:
Ας είναι πελάτης της μιας φοράς, φέρσου του σαν να είναι βασιλιάς!
